K78….met de K van KANONNE

Afgelopen zaterdag liep Hans Vogel de K78 in de omgeving van Davos. Als 1 van de weinige Nederlanders liep hij deze zware bergtocht. Door in minder dan 12 uur te finishen leverde Hans een uitstekende prestatie. De omstandigheden waren de laatste jaren nog nooit zo slecht als dit jaar. Hieronder zijn verhaal.

De K78 was lood- en loodzwaar.

Ik had het hoogteprofiel goed bestudeerd en dacht dat de eerste helft wel mee zou vallen, namelijk vooral dalend. Nou, overall dalend zal wel kloppen, maar je moet toch ook nog behoorlijk wat omhoog. Dat gold eigenlijk voor het hele hoogteprofiel, het is blijkbaar weinig gedetailleerd, 50 meter omhoog of omlaag is onbelangrijk ofzo. Dat vinden ze hier geen berg.

Hierdoor kreeg ik al vrij in het begin het gevoel dat ik dit niet binnen de gegeven tijd zou gaan halen, wat achteraf gelukkig grote onzin bleek, maar wat wel ernstig de moraal aantastte. Het weer hielp ook niet, 15’ na de start begon het te regenen en dat is tot ver na de finish niet meer opgehouden. Om nog niet te spreken over het glibberen. De noppen van mijn trailschoenen waren helemaal afgesleten en ik had geen nieuwe meer kunnen krijgen, dus maar op deze. Wel veel gegleden, maar niet gevallen.

Bij deze loop kun je ook finishen na 30 of na 42 km. Deze afstanden starten namelijk gelijk met de K78. Je kunt dan een t-shirt en medaille voor die andere afstand krijgen. Niet dat me die spullen ook maar iets interesseerden, toch speelde daar uitstappen steeds een rol in mijn gedachten. Ik had wel door dat ik negatief aan het denken was en dat dat daarvoor nogal vroeg was. Me focussen op de techniek (Chi-running (red.)) hielp af en toe, maar niet genoeg.

Gelukkig dacht ik bij 30 km, “ach, tot 42 kan ik nog wel door en dan telt ie als marathon”. Ook gelukkig ben ik ook wat meer gaan genieten van de geweldige omgeving en het publiek. Bij 42 begon ik net lekkerder te lopen en beter in mijn vel te zitten, dus kwam uitstappen niet meer “in frage”.

Hierna werd het vooral fysiek zwaar, die enorme bergen over. Op het ergst ging ik nog maar 2 km/u, harder ging echt niet. En nat natter natst en dus omhoog ook steeds kouder. Jekkie aan boven op de 1e top en niet meer uit.

Overigens merkte ik na die 42 km op dat ik voortdurend mensen aan het inhalen was, terwijl ik zelf nauwelijks ingehaald werd en dat bleef zo tot het eind. Na de laatste heftige afdaling kon ik weer wat harder lopen, weer bijna normale snelheden halen, al waren hier ook steeds weer klimpartijen die ik niet voorzien had (en me ook niet van vorig jaar herinner, zal aan mij liggen).

Met nog 10-15 km te gaan kreeg ik door dat een tijd net onder de 12 uur nog mogelijk was als ik nog flink doorliep. Dat was nog een mooie laatste motivatie, om het laatste stuk alles te geven wat ik nog had en bijna jankend de finish over te gaan.

Nu zit ik met een stram lijf, gevuld met enorm veel voldoening. Zoveel voldoening dat ik natuurlijk door ga met ultralopen.

K78 van Hans Vogel

Morgenvroeg (26 juli 2014) start Hans op de K78 in Davos. De K78 is een zware bergloop die je niet zomaar doet en waar je jezelf lichamelijk en mentaal goed op moet voorbereiden. Hans heeft een goede voorbereiding gehad met veel trainingen in de duinen, Duitse en Belgische heuvels en duurlopen opbouwend tot 7 uur. Hij is er klaar voor. Hieronder zijn voorbeschouwing.

Ik ga zo meteen mijn startnummer ophalen voor de Swiss Alpine K78. Een soort loop dat ik al heel lang in mijn achterhoofd heb. Misschien wel al zolang als ik marathons loop en dat was afgelopen mei 25 jaar. 79 kilometer hardlopen door de Alpen, met start en finish in Davos, met 2660 meter hoogteverschil.

Vanaf februari hiervoor getraind op schema’s van Bob Stultiens.

Om mijn lijf aan de hoogte te laten wennen, ben ik al ruim een week van te voren bij Davos op de camping gaan zitten. Maandag heb ik het hoogstgelegen deel van het parcours verkend. 18 kilometer gewandeld over het parcours. Stijl omhoog en omlaag, over sneeuw en helaas ook door de regen. Maar een prachtig parcours is het. Dit jaar heeft de organisatie nog wat stukken parcours verlegd waardoor er nog minder asfalt is en de loop nog meer een trail karakter krijgt.

Het hoogteprofiel heb ik inmiddels uit mijn hoofd geleerd, zodat ik hopelijk steeds goed weet wat me nog te wachten staat aan klimmen. Zwaar zal het zeker worden. Gewandeld zal er op de steilste stukken ook zeker worden. Er zitten flinke stukken van zo’n 17% en ik denk nog wel meer in. Maar ik hoop toch Davos hardlopend te bereiken, met op de vlakken en dalende stukken zo min mogelijk wandelen. Een eindtijd heb ik werkelijk geen idee van. Ik hoop op zo’n 11 a 12 uur, maar dat is eigenlijk een slag in de lucht.

Volgens het weerbericht wordt het zo’n 18 graden met weinig wind en af en toe wat lichte motregen. Prima omstandigheden dus, stukken beter dan toen ik vorig jaar hier de K42 (marathon waar ook dat hoogstgelegen deel in zit) liep met 30 graden bij de start.

Nu startnummer halen, even de K78 sfeer inademen en daarna niks doen tot de start aanstaande zaterdag om 7:00 u ’s morgens. Ik heb er zin in.

Goede prestaties

Zowel Emmie als Remco hebben afgelopen weekeinde prima gelopen.

Remco liep de ca. 63km van het “Rondje Amsterdam” zo rond de 6 uur. Belangrijk voor Remco was dat deze ultra werd uitgelopen. De manier waarop hij dat deed was ook nog eens uitstekend. Vooral de eerste 50km gingen volgens het boekje. Dat het daarna zwaar werd, is logisch met zo (relatief) weinig lange duurlopen. Desondanks kwam Remco redelijk fit over de streep. Nu bouwen aan een sterke najaarsmarathon.

Emmie liep op het NK in een hogere categorie en had zich voorgenomen om de wedstrijd hard te maken en dan kijken hoe ze zelf uit de strijd zou komen. Een gedurfde aanpak, maar met enkele heel sterke meiden in de wedstrijd die ook nog eens sterk kunnen finishen was het de enige mogelijkheid om voor een goede plek te gaan. Daarbij beseft Emmie ook dat een podiumplek al een uitzonderlijke prestatie voor haar zou zijn. Maar ze wilde en moest het zo proberen. Met 34′ op de eerste 200m en 73′ voor de eerste ronde voldeed ze helemaal aan haar plan. De wedstrijd werd hard. In het geweld van de wedstrijd kon Emmie zich goed staande houden en liep zichzelf naar een 6e plek in 10:29:19. Geen PR deze keer, maar op een kampioenschap ga je voor een plek en niet voor een tijd. Dat heeft Emmie prima begrepen en uitstekend uitgevoerd.

Uitdagingen

Vandaag staan Remco en Emmie voor een mooie uitdaging.

Remco loopt Rondje Amsterdam als ontspannen training. Maar het blijft toch 60km. Benieuwd hoe Remco zich voelt na de inspanning van vorige week.

Emmie loopt in Amsterdam de 3000m op het NK MB. De concurrentie is groot en sterk. Er zijn een aantal meiden die momenteel heel erg hard lopen en het veld is in de breedte ook erg sterk. Het zal vechten worden voor elke plek. Niets zal er worden weggegeven. Maar Emmie is ook fit en sterk en zal knokken voor elke meter.

Top en tob

Afgelopen weekeinde zijn 2 topprestaties geleverd, 1x getobt en 1x gegokt en verloren.

Vrijdagavond liep Nick in Oostende een 10,5km. Na een vakantieperiode waarin minder gelopen is, bleek Nick weinig aan vorm te hebben ingeboet. Heel strak liep hij de eerste 8km in een tempo van ca. 5:00min/km. Dat ging erg goed en de laatse 2,5km is Nick gaan versnellen naar ca. 13km/u. De eindtijd van 51:38 is een sterke basis om de trainingen weer op te gaan voeren. Daarnaast is het altijd een prettig gevoel om een negatieve split in een wedstrijd te lopen.

Zaterdag liep Marc een dijk van een 15km. Zijn plan om uit te komen op een eindtijd van ca. 75 minuten was erg ambitieus. Echter, gezien de (trainings)tijden van de laatste weken en het gemak waarmee Marc momenteel loopt, was het geen overmoedig uitgangspunt, hoewel het natuurlijk niet zomaar eventjes gedaan zou worden. Het zou veel sneller zijn dan ook zelfs op de 10km. Marc liep een sterke wedstrijd en finishte in 1:17:21. Niet helemaal 12km/u, maar een heel forse verbetering van zijn beste loopprestatie tot op heden. Meteen de verwachte eindtijd bij de DAM-TOT-DAM-loop maar aangepast. 😉

Bob liep naar een klein fiasco in Maasmechelen. Het slechte lopen van de laatste weken kreeg hier een vervolg en meteen ook een eindpunt. Heel ontspannen gestart op 9km/u, om uiteindelijk in de buurt van de 100km te lopen. Dat ging 2,5 uur lang veel beter dan verwacht. De knie en voet hielden zich wonderbaarlijk goed. Na die 2,5 uur ging het heel snel slechter. Van fatsoenlijk lopen was al snel geen sprake meer. De pijn in knieën en voet was niet meer te harden. Na ruim 30km in 3uur35 was het genoeg. Niet verder tobben….. De komende 3 weken zal Bob geen meter hardlopen om lichamelijk eens echt tot rust te komen.

Zondag ging Remco in Schimmert van start voor een sub-3 op de marathon. Meteen volle bak en maar zien hoe het zou verlopen, was het plan. De duur was er en de snelheid was de laatste weken uitstekend. Zo gezegd, zo gedaan. Met een start van 3:45/km was het misschien iets te volle bak, maar wie niet waagt wie niet wint. Remco ging voortvarend tot een km of 25. Daarna liepen de benen langzaam vol en vanaf de 30km was het tempo echt minder. De energie was uit het lichaam. Na 5 van de 6 rondes was het helaas over voor Remco. Duur is prima, snelheid is goed, nu de duursnelheid verbeteren voor de marathon in het najaar.